Прайшла жыцьця часьцінка ў перунах,
З тае пары – чакаю градабою.
Мне гаварыць з табой на паўтанах:
Баюся выдаць шчасьце з галавою,
Хоць вечнага – яго ў мяне няма,
Яно вясёлым больш наканавана.
Не адбірай цяпла ў мяне, зіма,
Вось гэтак проста, гэтак нечакана.
Была, прайшла, мінулася пара
Пралескі першай, першае парошы.
А ты увесь зь любові і дабра,
Балючы мой і самы найхарошшы.
|
|
